Een leven lang muziek maken

De harmonie, een dweilorkest en een bigband: muziek als rode draad in mijn leven. Waarom gaat steeds minder jeugd een instrument spelen? Musiceren heeft mij vriendschappen opgeleverd en onvergetelijke ervaringen gebracht. Ik heb alle muziekstijlen leren waarderen en veel mensen blij gemaakt. Maar toch worstelen veel kinderen (en hun ouders) of ze bij een vereniging willen. Waarom? Lees maar verder over hoe leuk samen muziek maken is.

Mijn eerste noten bij de harmonie

Op mijn tiende jaar ben ik een instrument gaan spelen, namelijk bariton bij harmonie Lisiduna in Leusden.

Bij deze muziekverenging heb ik geleerd om samen muziek te maken en ben ik door alle verschillende arrangementen in aanraking gekomen met verschillende muziekstijlen. Alle muziekgenres kwamen voorbij zoals fanfare marsmuziek, big band muziek en populaire hits. Eerst speelde ik in het jeugdorkest maar al vrij snel wilde ik marcheren op straat met de marchingband en concerten geven met het muziekorkest. Mijn eerste optreden was met Koningsdag en ik was onwijs trots op mijn uniform. Met een marsboekje en mijn blaasinstrument achterop de fiets ging ik mijn nieuwe maatjes ophalen. De één speelde saxofoon, de ander trompet en Niels op trombone. Vanaf die dag is mijn leven in het teken komen te staan van ’muziek maken doe je samen’.

Muziek leren door te luisteren

Tijdens het oefenen ging ik muziek meespelen van de radio. Ik had geen bladmuziek maar probeerde de juiste toonhoogte te vinden en te luisteren naar de opbouw van het muziekstuk. Soms klonk het vrolijk maar ook verdrietig. Later leerde ik pas dat dit het verschil tussen majeur en mineur was. En zo vormde ik mijn muzikale kennis door steeds maar weer de muziek te analyseren. Ook het ritme begon ik te herkennen en steeds vaker zat ik in de klas op tafel een liedje te drummen. Door mee te tellen hoorde ik niet alleen een vierkwartsmaat, maar kwam ik ook achter het bestaan van een vijfkwartsmaat (Take Five) of zes achtste maatsoort (West Side Story). Urenlang zat ik lp’s te draaien met America en probeerde mee te klappen met de accenten. Veel later zag ik de partituur van deze musical en ontdekte ik vier verschillen ritmische lagen in dit nummer die ik zo kon meezingen. Het gevoel voor het tellen van een triool was geboren. Alle trucjes die ik muzikanten nu leer door Hei-Ni-Ken te zingen (en musici snappen dit gelijk) komen voort uit het ontelbaar afluisteren van deze klassiekers. Dit heeft mij enorm geholpen tijdens mijn toelating op het conservatorium.

Hoe leuk is samen musiceren eigenlijk?

Samen met mijn vriendjes ging ik naar muziekles en we maakten veel lol. Het leuke aan musiceren is dat jong en oud samen in een blaasorkest met hun hobby bezig zijn. We gingen met de bus naar ons optreden in Ponypark Slagharen. Deden mee aan een muziekconcours, een muziekwedstrijd om te meten hoe goed we waren. Spanning en zenuwen bij de leden en de dirigent. Maar ook kennis maken met muziekgezelschappen uit de buurt waardoor ik nog meer vriendjes kreeg die begrepen waarom samen muziek maken zo leuk is. We gingen samen op muziekweekenden om tot in de late uurtjes te zingen, spelletjes te spelen en lol te trappen. Een tijd waarin ik me sociaal heb kunnen ontwikkelen en waar ik begreep dat ongeacht je afkomst of geaardheid je bezig was met één doel: samen musiceren.

Lol trappen met mijn dweilorkest

Naast de harmonie kwam ik terecht in een dweilorkest. Iedere zaterdagmiddag zaten we boven de plaatselijke kroeg te repeteren op Nederlandstalige meezingers en Duitse schlagers.

Door mijn kennis kreeg ik al snel de leiding over de blaaskapel en ging ik muziek schrijven. Dit arrangeren begon ik steeds leuker te vinden en de dweilband ging zich steeds verder ontwikkelen. We deden steeds meer grotere optredens in binnen- en buitenland en de vriendschappen werden steeds hechter. Samen op een podium staan, het applaus in ontvangst nemen en heel veel lol maken. We voelden ons steeds meer echte artiesten en kwamen in aanraking met bekende Nederlanders op radio en tv. We speelden met Anouk en Normaal, en traden op in Thialf voor duizenden mensen bij Veronica’s IJsgala. Op grote en kleine festivals wonnen we prijzen en werden we meerdere malen uitgeroepen tot Nederlands Kampioen. Bijna alle arrangementen schreef ik zelf en ik durfde samen met de band andere nummers te spelen. We traden ook op als ‘mobiele bigband’ maar altijd met een knipoog. De uitstraling van het muziekgezelschap, het entertainen van het publiek en de energie die we hiervan kregen stond bovenaan. Met deze combinatie van plezier en manier van optreden groeide de muzikaliteit. Ik was trots op De Valleibloazers!

En dan… Later Als Je Bigband

In 2008 heb ik een nieuwe bigband opgericht samen met een aantal muzikanten die ik al ken sinds mijn start bij de harmonie. Ons doel was wederom om samen veel plezier te maken en leuke optredens te gaan doen. Een verbintenis die we als kind zijn aangegaan door samen met een hobby bezig te zijn en een taal te spreken die universeel is: muziek. Samen actief bezig te zijn door ernaar te luisteren of door het zelf te spelen. Voor velen is muziek een uitlaatklep, voor anderen een drang om nog harder te gaan studeren op een solo of bepaalde lick. Maar met het spelen in een bigband kan je geen einzelgänger zijn, je moet samenwerken binnen je sectie en met de hele band anders wordt het een grote muzikale puinhoop. Op tijd klaar staan, bladmuziek op orde en een goede vibe. Daar raak je het publiek mee en krijg je die energie die muziek maken zo mooi maakt.

Maar waarom schrijf ik nou dit artikel?

Ik hoor vaak: “Cees, wat een leuke dingen doe jij toch”.

Dat klopt! Ik ben zo ontzettend blij dat ik ooit een muziekinstrument ben gaan spelen. Het is een rode draad in mijn leven en ik sta graag op het podium. Niet altijd voor de belangstelling maar juist om het plezier van samen muziek maken en de emotie die ik zie bij het publiek. Of ik nu op een podium voor een volle zaal speel of mijn orkest dirigeer tijdens een aubade in een verzorgingshuis: ik zie wat het met andere mensen doet en dat geeft mij enorm veel energie. Daarbuiten heb ik heel veel vriendschappen opgedaan door in verschillende muzikale samenstellingen te spelen. Het sociale karakter voor, tijdens of na een optreden of repetitie is voor mij enorm belangrijk. Vanavond heb ik weer een vergadering bij een drumfanfare over hoe we meer jeugd kunnen krijgen bij het orkest. Dit is best een probleem tegenwoordig. En toch, als ik terugkijk op hoe ik begonnen ben, wat ik geleerd heb en wat het mij gebracht heeft als muzikant blijf ik me hard maken voor de blaasmuziek. Of ik nu meespeel in een fanfare of dweilorkest, mijn ding doe in een bigband of dirigeer voor een harmonieorkest… muziek maken doe je samen. Het geeft energie, je deelt kennis en je werkt met elkaar om een mooi optreden neer te zetten.